7 Ocak ta Covid oldum. Bütün ailemde en son olan kişi benim. Büyük ablam ağır geçirdi. Eniştem orta ağırlıkta, gerisi hafif.
Babam hariç. Babam hafif geçirir gibi başladı. İlk hafta grip gibiydi sadece. İkinci hafta kötüledi. Uyanamadı, kendine gelemedi, bilinci bulandı. Hastaneye yatırdık, yoğun bakıma aldılar hemen. Bir iki gün sonra da entübe haberi geldi.
Entübe haberinden yaklaşık 1 hafta 10 gün sonra, dün 8 ocak 2022 de babamı kaybettik. Bakma böyle yazdığıma, hiç inanmıyorum ki. Boyuna ağlıyorum, ama inanmıyorum gelecekte göremeyeceğime. Sürekli kafamda plan yapıyorum. Karantina bitince gitsem görsem, yarıyılda gitsem görsem. İstediğim kadar da gitsem göremeyeceğim gerçeği oturmuyor kafama.
Kafama takılan her bir salak soruda, sorunda, akıl danışma ya da can sıkıntısında arayacak bir babam olmaması durumu gerçeklik barındırmıyor içinde. Nasıl barındırabilir ki? Ve ben, onun guzusu, yavrusu, ona bir şeyleri danışmadan ne kadar hayatta kalabilirim ki?
Özümsedikçe daha çok artacak acılardan bu. Özümlememiş halinde bile bu kadar canım acıyorsa, önümüzdeki günleri görmek istediğime emin değilim. Nasıl delirmeden Edirne'ye gidip onun orda olmayacağını bileceğim ki?
Mezarının fotoğrafını attı ablam. Çığlık çığlığa ağladım, çırpındım kendi kendime. Saçmalamayın, babamı nasıl toprağa koyarız? Halı kaplı yere bile oturtmayız biz onu, koltuğu var özel, köşesi.
Daha ne kadar oldu teyzemi kaybedeli? 1 ay mı? Çok üzüldüm hem ona, hem anneme, hem teyzemin kızlarına. Uzaktan üzülmek ne kolaymış.
Çok korkuyorum Edirne'ye gitmeye, mezarını görmeye. Ama bir yandan da o kadar özledim ki şimdiden, konuşacak o kadar çok şey birikti ki şimdiden. Ömür boyu nasıl dayanacağız babamla konuşmamaya? ÖMÜR BOYU DİYORUM. Ya büyük bir şeyler olursa? Onun mutlu olacağı?
Düşünüp aklını kaçırmak işten değil.
Oyalıyorum kendimi, uyuyorum, dizi izliyorum, sağa sola bakınıyorum.
Oyalayamadığımda, gelip bu gerçek bütün yüküyle üzerime çöktüğünde parçalanmamayı nasıl başaracağım? İstiyor muyum ki parçalanmamayı? Yıllarca onsuz yaşamayı gerçekten istiyor muyum? Bu kadar seviyor muyum hayatı?
Annem var gerçi, onu bırakıp nereye gideceğim. Canım annem, güçlü annem. Kendini bırakmış beni merak edip teselli ediyor.
Meriç var, akıllı bebeğim. Nasıl usluymuş bugün.
Hayatımın şimdiye kadarki en kötü günleri.
Yorumlar
Yorum Gönder